“Amerika’ya Geliyorum” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
Eddie Murphy 1988’de dünyanın en büyük film yıldızıydı ve Beverly Hills Cop ve 48 HRS tarzındaki aksiyon komedilerindeki hızlı dönüşlerini sonsuza kadar rahatlıkla sürdürebilirdi. Bunun yerine, bu (nispeten) nazik ve komik romantik komedide, tiplere aykırı olarak, görücü usulü evliliğinin arifesinde kendine uygun bir eş bulmak için memleketinden kaçan, kurgusal Afrika ülkesi Zamunda’nın yumuşak dilli Prensi Akeem’i canlandırarak geliştirdi ve başrol oynadı. gerçekten sevdiği karısı. Mükemmel yeri arıyor: Queens. Murphy büyüleyici, yardımcı oyuncu kadrosu yıldızlarla dolu ve yönetmen John Landis’in Murphy ve başrol oyuncusu Arsenio Hall’un birden fazla rolü oynama konusundaki ustaca tutkusu, Murphy’nin kariyerinin en komik ve en alıntılanabilir sahnelerinden bazılarının ortaya çıkmasına neden oluyor.
“Ferris Bueller’in İzin Günü” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
Matthew Broderick yaz komedisi No Hard Feelings’de aşırı korumacı bir ebeveyn olarak göründüğünde, yaşlı izleyiciler gülmeden edemedi; Bu tam olarak onun en ünlü eseri olan lise hilesi Ferris Bueller’in öğle yemeğinde yiyeceği türden nazik bir zayıflıktı. Dost canlısı kişiliği, izleyiciyi komplocuya dönüştüren doğrudan kameraya yansıyan görüntüleri ve yazar-yönetmen John Hughes’un inanılmaz derecede zekice diyalogları sayesinde bu onun belirleyici rolü olmaya devam ediyor. Ancak bu sadece Broderick’in şovu değil; Mia Sara, kız arkadaşı Sloane rolünde büyüleyici; Jennifer Gray de öfkeli kız kardeşi gibi bir yuhadır; Hepsinden iyisi, geleceğin Veraset yıldızı Alan Ruck, Ferris’in en iyi arkadaşı Cameron rolünde ergenlik sıkıntısı çeken bir av köpeğidir.
“Kız, Kesildi” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
Angelina Jolie, Susanna Kaysen’in çok satan anı kitabından uyarlanan bu filmdeki baş döndürücü performansıyla En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu Oscar’ını kazandı ve bu hiç de sürpriz olmadı; Gösteriyi çalmak için yazılmış türden bir rol: Gülme çizgilerinden ve aksiliklerden eşit ölçüde payını alan vahşi ama karizmatik bir baş belası. Ancak burada tavsiye edilecek daha çok şey var: James Mangold’un hassas ve atmosferik yönetmenliği (çeşitli filmografisi arasında “Logan”, “3:10 to Yuma” ve “Indiana Jones and the Dial of Destiny” yer alıyor); Brittany Murphy ve Whoopi Goldberg’in yürek burkan destekleyici çalışmaları; ve Massachusetts psikiyatri hastanesinde geçirdiği süre hem üzücü hem de iyileştirici olan intihara meyilli nevrotik Kaysen’in avatarı rolündeki Winona Ryder’ın özellikle etkileyici başrol performansı.
“Gurur ve Önyargı” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
Matthew Macfadyen’i yalnızca Succession’ın acımasız sosyal tırmanıcısı olarak tanıyan izleyiciler, onun Bay Darcy rolüne kattığı insanlık (ve doğal İngiliz aksanı) karşısında şok olabilirler. Yönetmen Joe Wright (“Atonement”) ilk uzun metrajlı filminde her şeyi şevk ve zekayla yönetiyor ve Keira Knightley, cesur ve girişken Elizabeth Bennet rolünde harika. Çarpıcı yardımcı oyuncular arasında Brenda Blethyn, Judi Dench, Tom Hollander, Jena Malone, Carey Mulligan, Rosamund Pike ve Donald Sutherland yer alıyor.
“Rezervuar Köpekleri” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
1990’larda çok az film, yazar-yönetmen Quentin Tarantino’nun 1992’de çektiği bu ilk uzun metrajlı filmi gibi okul bahçesindeki ıslık sesinin keskin netliğiyle şaşırtıcı yeni bir yeteneğin gelişini müjdeledi. O yılki Sundance Film Festivali’nde “Köpekler” bir dinamit çubuğu gibi patladı. Tarantino’nun stilize şiddet, popüler kültürden ilham alan diyaloglar, uyumsuz iğnelemeler, karışık kronoloji ve yıldızlarla dolu oyuncu kadrosundan gelen sert sözler (Steve Buscemi dahil) gibi alamet-i farikası haline gelen şeyler sayesinde izleyicinin daha önce bağımsız sinemaya dair sanatsal beklentileri şok oldu. Harvey Keitel, Michael Madsen, Chris Penn, Tim Roth ve Tarantino’nun kendisi). Önümüzdeki on yıl içinde bunların hepsi klişe haline gelecekti, ancak Rezervuar Köpekleri hâlâ hatırı sayılır bir özgüven ve beceriyle çalışan doğuştan bir film yapımcısının enerjisini yayıyor.
Buradan yayınlayın.
Eddie Murphy 1988’de dünyanın en büyük film yıldızıydı ve Beverly Hills Cop ve 48 HRS tarzındaki aksiyon komedilerindeki hızlı dönüşlerini sonsuza kadar rahatlıkla sürdürebilirdi. Bunun yerine, bu (nispeten) nazik ve komik romantik komedide, tiplere aykırı olarak, görücü usulü evliliğinin arifesinde kendine uygun bir eş bulmak için memleketinden kaçan, kurgusal Afrika ülkesi Zamunda’nın yumuşak dilli Prensi Akeem’i canlandırarak geliştirdi ve başrol oynadı. gerçekten sevdiği karısı. Mükemmel yeri arıyor: Queens. Murphy büyüleyici, yardımcı oyuncu kadrosu yıldızlarla dolu ve yönetmen John Landis’in Murphy ve başrol oyuncusu Arsenio Hall’un birden fazla rolü oynama konusundaki ustaca tutkusu, Murphy’nin kariyerinin en komik ve en alıntılanabilir sahnelerinden bazılarının ortaya çıkmasına neden oluyor.
“Ferris Bueller’in İzin Günü” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
Matthew Broderick yaz komedisi No Hard Feelings’de aşırı korumacı bir ebeveyn olarak göründüğünde, yaşlı izleyiciler gülmeden edemedi; Bu tam olarak onun en ünlü eseri olan lise hilesi Ferris Bueller’in öğle yemeğinde yiyeceği türden nazik bir zayıflıktı. Dost canlısı kişiliği, izleyiciyi komplocuya dönüştüren doğrudan kameraya yansıyan görüntüleri ve yazar-yönetmen John Hughes’un inanılmaz derecede zekice diyalogları sayesinde bu onun belirleyici rolü olmaya devam ediyor. Ancak bu sadece Broderick’in şovu değil; Mia Sara, kız arkadaşı Sloane rolünde büyüleyici; Jennifer Gray de öfkeli kız kardeşi gibi bir yuhadır; Hepsinden iyisi, geleceğin Veraset yıldızı Alan Ruck, Ferris’in en iyi arkadaşı Cameron rolünde ergenlik sıkıntısı çeken bir av köpeğidir.
“Kız, Kesildi” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
Angelina Jolie, Susanna Kaysen’in çok satan anı kitabından uyarlanan bu filmdeki baş döndürücü performansıyla En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu Oscar’ını kazandı ve bu hiç de sürpriz olmadı; Gösteriyi çalmak için yazılmış türden bir rol: Gülme çizgilerinden ve aksiliklerden eşit ölçüde payını alan vahşi ama karizmatik bir baş belası. Ancak burada tavsiye edilecek daha çok şey var: James Mangold’un hassas ve atmosferik yönetmenliği (çeşitli filmografisi arasında “Logan”, “3:10 to Yuma” ve “Indiana Jones and the Dial of Destiny” yer alıyor); Brittany Murphy ve Whoopi Goldberg’in yürek burkan destekleyici çalışmaları; ve Massachusetts psikiyatri hastanesinde geçirdiği süre hem üzücü hem de iyileştirici olan intihara meyilli nevrotik Kaysen’in avatarı rolündeki Winona Ryder’ın özellikle etkileyici başrol performansı.
“Gurur ve Önyargı” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
Matthew Macfadyen’i yalnızca Succession’ın acımasız sosyal tırmanıcısı olarak tanıyan izleyiciler, onun Bay Darcy rolüne kattığı insanlık (ve doğal İngiliz aksanı) karşısında şok olabilirler. Yönetmen Joe Wright (“Atonement”) ilk uzun metrajlı filminde her şeyi şevk ve zekayla yönetiyor ve Keira Knightley, cesur ve girişken Elizabeth Bennet rolünde harika. Çarpıcı yardımcı oyuncular arasında Brenda Blethyn, Judi Dench, Tom Hollander, Jena Malone, Carey Mulligan, Rosamund Pike ve Donald Sutherland yer alıyor.
“Rezervuar Köpekleri” (31 Ekim)
Buradan yayınlayın.
1990’larda çok az film, yazar-yönetmen Quentin Tarantino’nun 1992’de çektiği bu ilk uzun metrajlı filmi gibi okul bahçesindeki ıslık sesinin keskin netliğiyle şaşırtıcı yeni bir yeteneğin gelişini müjdeledi. O yılki Sundance Film Festivali’nde “Köpekler” bir dinamit çubuğu gibi patladı. Tarantino’nun stilize şiddet, popüler kültürden ilham alan diyaloglar, uyumsuz iğnelemeler, karışık kronoloji ve yıldızlarla dolu oyuncu kadrosundan gelen sert sözler (Steve Buscemi dahil) gibi alamet-i farikası haline gelen şeyler sayesinde izleyicinin daha önce bağımsız sinemaya dair sanatsal beklentileri şok oldu. Harvey Keitel, Michael Madsen, Chris Penn, Tim Roth ve Tarantino’nun kendisi). Önümüzdeki on yıl içinde bunların hepsi klişe haline gelecekti, ancak Rezervuar Köpekleri hâlâ hatırı sayılır bir özgüven ve beceriyle çalışan doğuştan bir film yapımcısının enerjisini yayıyor.