James Burrows, “Komik olmayı öğrenemezsiniz” dedi. “Bu senin içinde bir içgüdü olmalı.”
Çok kameralı sitcom’un beğenilen yönetmeni 82 yaşındaki Burrows’ta çoğu kişiden daha fazla bu içgüdü var. Oyun yazarı ve yönetmen Abe Burrows’un oğlu (“Guys and Dolls,” “How to Success in Business Without Gerçekten Denemeden”) hiçbir zaman şov dünyasında kariyer yapmayı düşünmedi. Ancak askere alınma hakkını ertelemek için Yale Drama Okulu’na kaydoldu. Yale ona oyun yazarı olmadığını öğretti. Veya bir aktör. Ama yönetmenliğe merakı arttı.
Mezun olduktan sonra sahne amiri olarak çalıştı ve bir keresinde Mary Tyler Moore’a Breakfast at Tiffany’s’in felaket müzikal versiyonunda asistanlık yaptı. (“Korkunç bir deneyimdi” dedi. “Mary sahneden indi, kollarıma çöktü ve ağlamaya başladı.”) Yönetmenliğe geçti ve sonunda San Diego’da bir tiyatro işletti. Bir akşam “The Mary Tyler Moore Show”u izlerken, canlı stüdyo seyircisi önünde sitcom yönetmenin tiyatro çalışmalarından pek de farklı olmadığını fark etti. Moore’a yazdı. Kocası yapımcı Grant Tinker onu sete davet etti.
1974 yılında dizinin ilk bölümünü yönetti. Yaklaşık elli yıl boyunca “Cheers”ın yapımına yardımcı oldu ve “Taxi”, “NewsRadio”, “Friends”, “Third Rock From the Sun” ve “Will & Grace” pilot bölümleri de dahil olmak üzere binlerce sitcom bölümü daha yönetti. ” 1993 yılında, Kelsey Grammer’ın Boston’dan Seattle’a taşınan psikiyatrist karakteri Frasier Crane’i konu alan “Cheers” yan ürünü “Frasier”in pilot bölümünü yönetti. Bu gösteri 2004’te sona erdi. Ancak Burrows devam etti. Şubat ayında yönetmenlik yaptı. başka bir pilot, “Frasier”in yeniden başlatılması (gerçi Burrows bunu böyle görmekten hoşlanmasa da), 12 Ekim’de Paramount+’ta başlayacak. Gösteri, Frasier’i Boston’da ve Oğluyla yeniden bağlantı kurmaya çalışırken buluyor. Grammer dışında hiçbiri Diğer ana oyunculardan bazıları orijinal kadroda yer alıyor, ancak birçoğu konuk oyuncu olarak yer alıyor.
Geçtiğimiz Pazartesi günü (sabah Burrows’un yaşadığı Los Angeles’ta, öğleden sonra New York’ta), Burrows, New York Giants formasıyla şık bir görüntülü görüşme ekranında belirdi. Deneyimli bir şovmen olarak sitcom’un gerilemesinden ve tekrar kamera arkasında olmanın zevkinden bahsederken şakaları ve Yidiş dilini (naches, mishpachah, kop) aklında tuttu. Bunlar konuşmadan düzenlenmiş alıntılardır.
Televizyon yönetmeyi nasıl öğrendiniz?
“The Bob Newhart Show”u izledim. Oyuncularla nasıl konuşulacağını biliyordum. Neyin komik olduğunu biliyordum. Ama kameralardaki durumu bilmiyordum. Daha sonra sevgili akıl hocam Jay Sandrich’i The Mary Tyler Moore Show’da izledim. Yaklaşık dört ay sonra bana yapmam gereken bir gösteri verdiler.
Neyin komik olduğunu bildiğini mi söylüyorsun? Nasıl?
Bir şeyin sıcak olduğunu nasıl anlarsınız?
Ona dokunuyorsun ve seni mi yakıyor?
Bu içgüdüsel bir tepki. Şaka yapmanın en iyi yolunu veya sahnede hangi pozisyonun en iyi olduğunu biliyorum. Ayrıca senaryoda neyin yanlış olduğu ve neyin olmadığı konusunda da çeşitli fikirlerim var.
Yarattığınız programların listesi beni çok şaşırttı. Bir gösterinin sizin için uygun olup olmadığını nasıl anlarsınız?
Yalnızca çoklu kameralı durum komedileri yapmaya çalışıyorum. Benim için kamera bir karakter değil. Ben bu konuda düşünmüyorum. İki kişi konuşurken, onların söylediklerine gülmenizi istiyorum, güzel sinematik kamera hareketlerine hayran kalmanızı değil. İlk başladığımda herkesin önüme koyacağı her şeyi yaptım. “Taksi” benim ilk büyük çıkışımdı. Sonra Glen ve Les Charles’la birlikte yarattığım “Cheers” vardı. Bu senaryolara bakıyorum. “Şerefe” bir işyeri komedisiydi. “Taksi” bir işyeri komedisiydi. Ama bunlar ailelerle ilgiliydi. “Taksi”de dışarı çıkmak isteyen bir aile var. “Şerefe”de, dahil olmak isteyen bir aile var. Aile yetiştirme yeteneğine sahip olduğuma inanıyorum. Benim işim birbirini seven çeşitli aktörlerden oluşan bir gruptan bir aile yaratmak.
Bir gösterinin işe yarayıp yaramayacağını nasıl anlarsınız?
Şey, parçalar halinde geliyor. Önce senaryoyu okudum. Daha sonra yazarlarla tanışıyorum. Yazar ve yönetmen arasında bir uzlaşma olması gerekiyor, bu da ikinci şey. Üçüncü nokta dökümdür. Şanslı olmalısın. Doğru aktörün mevcut olması gerekir.
İşimi provada yapıyorum. Hiçbir önyargım yok. En iyi elektrik patlamalarını alıyorum ve onlara bağlı kalıyorum. Ve güç olmadığında benim işim güç üretmeye ve pilleri değiştirmeye çalışmak. Daha sonra sahneyi daha eğlenceli hale getirecek mağazalar ekliyorum. Beşinci gün seyirci geldiğinde ilk sahneyi çekiyoruz. Ve eğer birkaç şaka işe yaramazsa şakaları değiştiririz çünkü seyirci nihai barometredir.
Frasier Crane ilk kez Cheers’ta tanıtıldı. o kimdi?
Glen ve Les karakteri yarattılar. Diane Chambers’ı elde etmenin bir yoluydu [the waitress played by Shelley Long] bara geri dönmüştü.. Akıl hastanesindeydi. Oradaki doktoru Dr. Frasier Crane’e geri dönüp şeytanlarıyla yüzleşmesini tavsiye etti. Kelsey Grammer’ı dört gösteri için kiraladık. İlk gösteride barda oturdu, ağzını açtı ve seyirci güldü. Üçümüz birbirimize baktık ve “Aman Tanrım, bu adam harika” dedik. Dizinin geri kalanı için onu işe aldık. Cheers’da Frasier’i gördüğünüzde onun bir pislik olduğunu görebilirsiniz ama onu seviyorsunuz. O kibirli ama sen onu seviyorsun. Kelsey onu çok savunmasız bir şekilde oynadı.
Bu karakteri bir spin-off’a layık kılan neydi?
David Angell, Peter Casey ve David Lee [the creators and executive producers, who were then writers on “Cheers”] bize geldi ve Frasier karakterini canlandırmak istediklerini söyledi. Kelsey’in Cheers’ta soytarı rolünden Frasier’de başrol oyuncusu rolüne geçiş yapacak kadar yetenekli bir oyuncu olduğunu bilecek kadar akıllıydılar. İşte bu onun dehasıydı ve aynı zamanda Kelsey’nin dehasıydı.
Yeniden canlanma ilhamı nereden geldi?
Ben bu işe karışmadım. Buna canlanma bile diyemiyorum. Buna devam filmi diyorum çünkü aslında bir yeniden başlatma değil. Bu gelişen bir karakter ve tamamen yeni bir karakter kadrosuyla çevrelenmiş durumda, bu yüzden gerçekten bir yeniden başlatma değil.
Belki de bugünlerde çok fazla yeniden canlandırma, yeniden başlatma ve devam filmi var mı?
Hiçbir fikrim yok. Ben onu sevmiyorum. Ama Kelsey’le geri dönmekten ve karakteri yeniden yaşamaktan keyif aldım.
Orijinal Frasier’in büyüsü, karakterler ve onları oynayan oyuncular arasındaki etkileşimde yatıyorsa, bunu sadece Kelsey ile yapmak yeterli mi?
Tabi seyirci yargılayacak. Bunu biliyorum, Kelsey beni arayıp “Yapır mısın?” dediğinde “Senaryo okuyacağım” dedim. Senaryoyu okudum. Senaryoyu beğendim. Ben de karakteri koruduğumuzdan emin olmak için bunu yapmayı kabul ettim.
Frasier değişti mi? Çoklu kamera formatında karakterler değişebilir mi?
Frasier, çocuğuyla ilgili daha önce uğraşmak zorunda olmadığı yeni duygularla boğuşuyor. O hala kendini beğenmiş bir eşek. O her zaman öyledir ve her zaman öyle olacaktır. Onu komik yapan da bu. Ama büyümenin olduğunu düşünüyorum.
Bu “Frasier” bir yayıncıda. 21 dakikalık süre sınırına uymanıza ya da reklam arası molası vermenize gerek yok. Bu bir şeyi değiştirir mi?
Bir komedi 30 dakikaya kadar sürebilir. Bundan sonrası yorucu oluyor. Her sayfada bir şakayı seviyorum. Bazen iki şaka. Bu artık pek sık olmuyor.
Neden bu?
Sizi gülümseten pek çok tek kameralı komedi var. Gülmüyorlar. CBS’de arkadaşlarım var ve diyorlar ki [of multicamera sitcoms]”Merak etme, endişelenme. Geri gelecekler.” Bunu yıllardır duyuyorum.
Kariyeriniz boyunca komedi dizilerinin nasıl geliştiğini gördünüz?
Gördüğüm tek gelişme, çoğunun artık komik olmaması. Çok kameralı bir sitcom’un temel gereksinimi komik olmanızdır.
Harika bir pilot senaryo karşınıza çıktığında hâlâ süreçten keyif alıyor musunuz?
Sevgili arkadaşımla çok eğlendim. Arkamdaki kahkahalar ruhumu zenginleştiriyor. Birisi bana harika bir senaryo gönderseydi, bunu neredeyse bedavaya yapardım. Bu, evde oturup roman okumaktan ve maç izlemekten daha iyidir. Geriye dönüp 50 yıl önce başıma gelenlere bakıp hâlâ o yaratıcılık duygusunu hissedebilmek çok güzel. Bu sene pilot sezonu başladığında umarım beğendiğim bir pilot çıkar.
Çok kameralı sitcom’un beğenilen yönetmeni 82 yaşındaki Burrows’ta çoğu kişiden daha fazla bu içgüdü var. Oyun yazarı ve yönetmen Abe Burrows’un oğlu (“Guys and Dolls,” “How to Success in Business Without Gerçekten Denemeden”) hiçbir zaman şov dünyasında kariyer yapmayı düşünmedi. Ancak askere alınma hakkını ertelemek için Yale Drama Okulu’na kaydoldu. Yale ona oyun yazarı olmadığını öğretti. Veya bir aktör. Ama yönetmenliğe merakı arttı.
Mezun olduktan sonra sahne amiri olarak çalıştı ve bir keresinde Mary Tyler Moore’a Breakfast at Tiffany’s’in felaket müzikal versiyonunda asistanlık yaptı. (“Korkunç bir deneyimdi” dedi. “Mary sahneden indi, kollarıma çöktü ve ağlamaya başladı.”) Yönetmenliğe geçti ve sonunda San Diego’da bir tiyatro işletti. Bir akşam “The Mary Tyler Moore Show”u izlerken, canlı stüdyo seyircisi önünde sitcom yönetmenin tiyatro çalışmalarından pek de farklı olmadığını fark etti. Moore’a yazdı. Kocası yapımcı Grant Tinker onu sete davet etti.
1974 yılında dizinin ilk bölümünü yönetti. Yaklaşık elli yıl boyunca “Cheers”ın yapımına yardımcı oldu ve “Taxi”, “NewsRadio”, “Friends”, “Third Rock From the Sun” ve “Will & Grace” pilot bölümleri de dahil olmak üzere binlerce sitcom bölümü daha yönetti. ” 1993 yılında, Kelsey Grammer’ın Boston’dan Seattle’a taşınan psikiyatrist karakteri Frasier Crane’i konu alan “Cheers” yan ürünü “Frasier”in pilot bölümünü yönetti. Bu gösteri 2004’te sona erdi. Ancak Burrows devam etti. Şubat ayında yönetmenlik yaptı. başka bir pilot, “Frasier”in yeniden başlatılması (gerçi Burrows bunu böyle görmekten hoşlanmasa da), 12 Ekim’de Paramount+’ta başlayacak. Gösteri, Frasier’i Boston’da ve Oğluyla yeniden bağlantı kurmaya çalışırken buluyor. Grammer dışında hiçbiri Diğer ana oyunculardan bazıları orijinal kadroda yer alıyor, ancak birçoğu konuk oyuncu olarak yer alıyor.
Geçtiğimiz Pazartesi günü (sabah Burrows’un yaşadığı Los Angeles’ta, öğleden sonra New York’ta), Burrows, New York Giants formasıyla şık bir görüntülü görüşme ekranında belirdi. Deneyimli bir şovmen olarak sitcom’un gerilemesinden ve tekrar kamera arkasında olmanın zevkinden bahsederken şakaları ve Yidiş dilini (naches, mishpachah, kop) aklında tuttu. Bunlar konuşmadan düzenlenmiş alıntılardır.
Televizyon yönetmeyi nasıl öğrendiniz?
“The Bob Newhart Show”u izledim. Oyuncularla nasıl konuşulacağını biliyordum. Neyin komik olduğunu biliyordum. Ama kameralardaki durumu bilmiyordum. Daha sonra sevgili akıl hocam Jay Sandrich’i The Mary Tyler Moore Show’da izledim. Yaklaşık dört ay sonra bana yapmam gereken bir gösteri verdiler.
Neyin komik olduğunu bildiğini mi söylüyorsun? Nasıl?
Bir şeyin sıcak olduğunu nasıl anlarsınız?
Ona dokunuyorsun ve seni mi yakıyor?
Bu içgüdüsel bir tepki. Şaka yapmanın en iyi yolunu veya sahnede hangi pozisyonun en iyi olduğunu biliyorum. Ayrıca senaryoda neyin yanlış olduğu ve neyin olmadığı konusunda da çeşitli fikirlerim var.
Yarattığınız programların listesi beni çok şaşırttı. Bir gösterinin sizin için uygun olup olmadığını nasıl anlarsınız?
Yalnızca çoklu kameralı durum komedileri yapmaya çalışıyorum. Benim için kamera bir karakter değil. Ben bu konuda düşünmüyorum. İki kişi konuşurken, onların söylediklerine gülmenizi istiyorum, güzel sinematik kamera hareketlerine hayran kalmanızı değil. İlk başladığımda herkesin önüme koyacağı her şeyi yaptım. “Taksi” benim ilk büyük çıkışımdı. Sonra Glen ve Les Charles’la birlikte yarattığım “Cheers” vardı. Bu senaryolara bakıyorum. “Şerefe” bir işyeri komedisiydi. “Taksi” bir işyeri komedisiydi. Ama bunlar ailelerle ilgiliydi. “Taksi”de dışarı çıkmak isteyen bir aile var. “Şerefe”de, dahil olmak isteyen bir aile var. Aile yetiştirme yeteneğine sahip olduğuma inanıyorum. Benim işim birbirini seven çeşitli aktörlerden oluşan bir gruptan bir aile yaratmak.
Bir gösterinin işe yarayıp yaramayacağını nasıl anlarsınız?
Şey, parçalar halinde geliyor. Önce senaryoyu okudum. Daha sonra yazarlarla tanışıyorum. Yazar ve yönetmen arasında bir uzlaşma olması gerekiyor, bu da ikinci şey. Üçüncü nokta dökümdür. Şanslı olmalısın. Doğru aktörün mevcut olması gerekir.
İşimi provada yapıyorum. Hiçbir önyargım yok. En iyi elektrik patlamalarını alıyorum ve onlara bağlı kalıyorum. Ve güç olmadığında benim işim güç üretmeye ve pilleri değiştirmeye çalışmak. Daha sonra sahneyi daha eğlenceli hale getirecek mağazalar ekliyorum. Beşinci gün seyirci geldiğinde ilk sahneyi çekiyoruz. Ve eğer birkaç şaka işe yaramazsa şakaları değiştiririz çünkü seyirci nihai barometredir.
Frasier Crane ilk kez Cheers’ta tanıtıldı. o kimdi?
Glen ve Les karakteri yarattılar. Diane Chambers’ı elde etmenin bir yoluydu [the waitress played by Shelley Long] bara geri dönmüştü.. Akıl hastanesindeydi. Oradaki doktoru Dr. Frasier Crane’e geri dönüp şeytanlarıyla yüzleşmesini tavsiye etti. Kelsey Grammer’ı dört gösteri için kiraladık. İlk gösteride barda oturdu, ağzını açtı ve seyirci güldü. Üçümüz birbirimize baktık ve “Aman Tanrım, bu adam harika” dedik. Dizinin geri kalanı için onu işe aldık. Cheers’da Frasier’i gördüğünüzde onun bir pislik olduğunu görebilirsiniz ama onu seviyorsunuz. O kibirli ama sen onu seviyorsun. Kelsey onu çok savunmasız bir şekilde oynadı.
Bu karakteri bir spin-off’a layık kılan neydi?
David Angell, Peter Casey ve David Lee [the creators and executive producers, who were then writers on “Cheers”] bize geldi ve Frasier karakterini canlandırmak istediklerini söyledi. Kelsey’in Cheers’ta soytarı rolünden Frasier’de başrol oyuncusu rolüne geçiş yapacak kadar yetenekli bir oyuncu olduğunu bilecek kadar akıllıydılar. İşte bu onun dehasıydı ve aynı zamanda Kelsey’nin dehasıydı.
Yeniden canlanma ilhamı nereden geldi?
Ben bu işe karışmadım. Buna canlanma bile diyemiyorum. Buna devam filmi diyorum çünkü aslında bir yeniden başlatma değil. Bu gelişen bir karakter ve tamamen yeni bir karakter kadrosuyla çevrelenmiş durumda, bu yüzden gerçekten bir yeniden başlatma değil.
Belki de bugünlerde çok fazla yeniden canlandırma, yeniden başlatma ve devam filmi var mı?
Hiçbir fikrim yok. Ben onu sevmiyorum. Ama Kelsey’le geri dönmekten ve karakteri yeniden yaşamaktan keyif aldım.
Orijinal Frasier’in büyüsü, karakterler ve onları oynayan oyuncular arasındaki etkileşimde yatıyorsa, bunu sadece Kelsey ile yapmak yeterli mi?
Tabi seyirci yargılayacak. Bunu biliyorum, Kelsey beni arayıp “Yapır mısın?” dediğinde “Senaryo okuyacağım” dedim. Senaryoyu okudum. Senaryoyu beğendim. Ben de karakteri koruduğumuzdan emin olmak için bunu yapmayı kabul ettim.
Frasier değişti mi? Çoklu kamera formatında karakterler değişebilir mi?
Frasier, çocuğuyla ilgili daha önce uğraşmak zorunda olmadığı yeni duygularla boğuşuyor. O hala kendini beğenmiş bir eşek. O her zaman öyledir ve her zaman öyle olacaktır. Onu komik yapan da bu. Ama büyümenin olduğunu düşünüyorum.
Bu “Frasier” bir yayıncıda. 21 dakikalık süre sınırına uymanıza ya da reklam arası molası vermenize gerek yok. Bu bir şeyi değiştirir mi?
Bir komedi 30 dakikaya kadar sürebilir. Bundan sonrası yorucu oluyor. Her sayfada bir şakayı seviyorum. Bazen iki şaka. Bu artık pek sık olmuyor.
Neden bu?
Sizi gülümseten pek çok tek kameralı komedi var. Gülmüyorlar. CBS’de arkadaşlarım var ve diyorlar ki [of multicamera sitcoms]”Merak etme, endişelenme. Geri gelecekler.” Bunu yıllardır duyuyorum.
Kariyeriniz boyunca komedi dizilerinin nasıl geliştiğini gördünüz?
Gördüğüm tek gelişme, çoğunun artık komik olmaması. Çok kameralı bir sitcom’un temel gereksinimi komik olmanızdır.
Harika bir pilot senaryo karşınıza çıktığında hâlâ süreçten keyif alıyor musunuz?
Sevgili arkadaşımla çok eğlendim. Arkamdaki kahkahalar ruhumu zenginleştiriyor. Birisi bana harika bir senaryo gönderseydi, bunu neredeyse bedavaya yapardım. Bu, evde oturup roman okumaktan ve maç izlemekten daha iyidir. Geriye dönüp 50 yıl önce başıma gelenlere bakıp hâlâ o yaratıcılık duygusunu hissedebilmek çok güzel. Bu sene pilot sezonu başladığında umarım beğendiğim bir pilot çıkar.