WESLEY MORRIS Jim’in yanındayım. Dört bölümde, bu bir gizem. Sanırım tanımladığınız çekimden muzdarip. Bu, bizden talep ettiği beş saati+ haklı çıkaracak çılgın fikirlere, görüntülere veya ayarlara sahip olmayan 90 dakikalık bir film.
Ama bilirsiniz, ilk bölümde gerçekten bir şeyler oluyor gibiydi. Bir TV dizisi olarak sıkı ve odaklıydı, ama aynı zamanda müstehcen tarzıyla meşgul ve heyecan vericiydi. Komik, tuhaf, ustaca oynanmış ve – bir toplu komedi olarak ve bu erotik koreografi nedeniyle – baştan çıkarıcı bir şekilde fizikseldi. Amerikalı ünlünün serasına götürülüyoruz ve Kaliforniya güneşi altında solup gitmesini izliyoruz. Birbiriyle yarışan kişilikler ve çatışan çıkarlardan oluşan bir orduyla karşılaşıyoruz ve hepsi o zamanlar neyin öldürücü boyutlarda göründüğünü anlamaya çalışıyor: Jocelyn’in meni lekeli yüzünün resmi internete nasıl girdi? Ve sahibi kim? Sızıntının beyaz bir ringa balığı olduğu ortaya çıktı.
Önemli bir şaka, korku filmi yapımcısı Eli Roth’un burada ve küçük, oldukça düzenli bir yığın halinde gergin olmasıdır. Çünkü Tedros Tedros’un (evet, “Lolita” aşığı) Jocelyn’i bir Magritte tablosuna dönüştürmesiyle (kafasına kırmızı bir fular sarması) ve ardından ona şarkı söylemesini söylemesiyle biten ilk bölümden sonraki her şey gerçekten ruhsuz bir yolculukta, Ye Olde Torture-Porn Dungeon, bankayı alt üst edecek kadar şık olsa da.
LINDSAY ZOLADZ Merhaba sevgili dünya standartlarında günahkarlar. Jim, orta sınıfın prestij çağımızda bu kadar kaotik bir şekilde kaotik bir şovda nadir görülen bir şey olduğuna katılıyorum, ancak bunu herkese tavsiye edecek kadar inandırıcı derecede kötü olduğundan emin değilim. Hayat çok kısa. Pop yıldızı şöhreti üzerine bir yorum girişimi olarak, şovu itici derecede kendini beğenmiş buluyorum – gerçekten düşünüyor Ünlülük ve hatta (bize yardım edin) kadınların güçlenmesi hakkında söylenecek çok şey var, ancak büyük fikirlerinin tümü hayal kırıklığı yaratacak kadar boş geliyor.
Ve dramaturjik olarak Pazar geceleri görmeyi tercih ettiğim bir aktör olan Jeremy Strong’dan alıntı yapacak olursak, “The Idol” tuhaf bir şekilde ağır ağır ilerliyor. Hikaye karışık, hız bir karmaşa, yazı stili ve performanslar ana karakterlerden herhangi birinin kaderini umursamıyorum. Diziyle ilgili en iyi şey, açık ara olağanüstü yardımcı oyuncu kadrosu: Rachel Sennott, bu günah çukurunun ortasına rahatsız bir şekilde yerleşen, korkunç derecede basit bir Gen-Z Gen-Z Marnie Michaels olan Leia rolünde çok komik. Ama ekibin en sevdiğim üyesi, Jocelyn’in menajerlerinden biri olan Destiny rolüne bilgi ve inanılmaz bir komik zamanlama duygusu getiren Da’Vine Joy Randolph. Lütfen onu her şeye dahil edin.
Ama bilirsiniz, ilk bölümde gerçekten bir şeyler oluyor gibiydi. Bir TV dizisi olarak sıkı ve odaklıydı, ama aynı zamanda müstehcen tarzıyla meşgul ve heyecan vericiydi. Komik, tuhaf, ustaca oynanmış ve – bir toplu komedi olarak ve bu erotik koreografi nedeniyle – baştan çıkarıcı bir şekilde fizikseldi. Amerikalı ünlünün serasına götürülüyoruz ve Kaliforniya güneşi altında solup gitmesini izliyoruz. Birbiriyle yarışan kişilikler ve çatışan çıkarlardan oluşan bir orduyla karşılaşıyoruz ve hepsi o zamanlar neyin öldürücü boyutlarda göründüğünü anlamaya çalışıyor: Jocelyn’in meni lekeli yüzünün resmi internete nasıl girdi? Ve sahibi kim? Sızıntının beyaz bir ringa balığı olduğu ortaya çıktı.
Önemli bir şaka, korku filmi yapımcısı Eli Roth’un burada ve küçük, oldukça düzenli bir yığın halinde gergin olmasıdır. Çünkü Tedros Tedros’un (evet, “Lolita” aşığı) Jocelyn’i bir Magritte tablosuna dönüştürmesiyle (kafasına kırmızı bir fular sarması) ve ardından ona şarkı söylemesini söylemesiyle biten ilk bölümden sonraki her şey gerçekten ruhsuz bir yolculukta, Ye Olde Torture-Porn Dungeon, bankayı alt üst edecek kadar şık olsa da.
LINDSAY ZOLADZ Merhaba sevgili dünya standartlarında günahkarlar. Jim, orta sınıfın prestij çağımızda bu kadar kaotik bir şekilde kaotik bir şovda nadir görülen bir şey olduğuna katılıyorum, ancak bunu herkese tavsiye edecek kadar inandırıcı derecede kötü olduğundan emin değilim. Hayat çok kısa. Pop yıldızı şöhreti üzerine bir yorum girişimi olarak, şovu itici derecede kendini beğenmiş buluyorum – gerçekten düşünüyor Ünlülük ve hatta (bize yardım edin) kadınların güçlenmesi hakkında söylenecek çok şey var, ancak büyük fikirlerinin tümü hayal kırıklığı yaratacak kadar boş geliyor.
Ve dramaturjik olarak Pazar geceleri görmeyi tercih ettiğim bir aktör olan Jeremy Strong’dan alıntı yapacak olursak, “The Idol” tuhaf bir şekilde ağır ağır ilerliyor. Hikaye karışık, hız bir karmaşa, yazı stili ve performanslar ana karakterlerden herhangi birinin kaderini umursamıyorum. Diziyle ilgili en iyi şey, açık ara olağanüstü yardımcı oyuncu kadrosu: Rachel Sennott, bu günah çukurunun ortasına rahatsız bir şekilde yerleşen, korkunç derecede basit bir Gen-Z Gen-Z Marnie Michaels olan Leia rolünde çok komik. Ama ekibin en sevdiğim üyesi, Jocelyn’in menajerlerinden biri olan Destiny rolüne bilgi ve inanılmaz bir komik zamanlama duygusu getiren Da’Vine Joy Randolph. Lütfen onu her şeye dahil edin.