Yani eğer bir realite yarışmasına katılırsanız -kurgusal bile olsa- ve temel fikirlerini çıkarırken estetiğini korursanız, bu durumda elinizde kalan şey Big Brother’ın iyi üretilmiş, sıkıcı bir versiyonudur. Çok fazla genel çatışma var, yurt odasında çok fazla zayıflatıcı kesinti var ve yatırım yapamayacağınız çok fazla karakter var.
Ve “The Challenge”, “Squid Game”in görünümünü ve oynanışını kopyalamayı amaçladığı ve yine de çok eğlenceli olduğu için (bir yapımcı bunu bir filmden uyarlanan bir tema parkı gezisine benzetmişti), ton karmaşası yaratıyor.
Bazen insan doğasına kasvetli bir bakış sunar. Oyuncular baskı altında çökünce küçümseniyor ve anlatının ilk “kötü adamlarından” biri şöyle diyor: “Merhamet, bu sadece bir zayıflıktır.” Bazen son derece duygusal ve iç açıcı olabiliyor. Bazen gösteri işbirliğini teşvik eder veya en azından buna izin verir; bazen bunu yasaklar.
“The Challenge” bazı heyecan verici set parçaları yaratıyor. Bire bir misket oyununda (aynı zamanda orijinal serinin dramatik doruk noktasıydı), eşleşmelerde kötü bir değişiklik var. Hatta cam köprüye tırmanma oyununu geliştirmeyi bile başarıyor. (Dizinin halat çekme bölümünün yerine masa oyunu tabanlı bir alternatif gibi diğer etkinlikler sonsuz görünüyor.) Ancak en iyi senaryoda bile, ünlü bir kaçış odası simülasyonunu izlediğinizin her zaman farkındasınız. Televizyon şovu.
Ve “Squid Game: The Challenge”da kasıtsız da olsa bir tür mesaj var: Bu, eğlencenin herhangi bir sanatsal veya politik ifadeyi nasıl kendine mal edebileceğine dair bir nesnel ders. Doğru üretim değerleriyle izleyiciye kaçış eğlencesi olarak satılmayacak kadar korkutucu bir distopya yoktur.
Ancak The Challenge’ın amacı kaçış eğlencesi sağlamak olduğu için bu meta fikir de benimsenemez. Belki de bu uyarlamadaki en büyük kayıp, oyuncularla rekabetin kendisi arasındaki gerilimdir.Orijinal dramada oyun en kötü adamdı ve kahramanın sonunda karanlık yaratıcılarına karşı isyan ettiğini gördük.
Realite şovunda böyle bir tatmin beklemiyordum. Kazanmanın tek yolu izlememektir.
Ve “The Challenge”, “Squid Game”in görünümünü ve oynanışını kopyalamayı amaçladığı ve yine de çok eğlenceli olduğu için (bir yapımcı bunu bir filmden uyarlanan bir tema parkı gezisine benzetmişti), ton karmaşası yaratıyor.
Bazen insan doğasına kasvetli bir bakış sunar. Oyuncular baskı altında çökünce küçümseniyor ve anlatının ilk “kötü adamlarından” biri şöyle diyor: “Merhamet, bu sadece bir zayıflıktır.” Bazen son derece duygusal ve iç açıcı olabiliyor. Bazen gösteri işbirliğini teşvik eder veya en azından buna izin verir; bazen bunu yasaklar.
“The Challenge” bazı heyecan verici set parçaları yaratıyor. Bire bir misket oyununda (aynı zamanda orijinal serinin dramatik doruk noktasıydı), eşleşmelerde kötü bir değişiklik var. Hatta cam köprüye tırmanma oyununu geliştirmeyi bile başarıyor. (Dizinin halat çekme bölümünün yerine masa oyunu tabanlı bir alternatif gibi diğer etkinlikler sonsuz görünüyor.) Ancak en iyi senaryoda bile, ünlü bir kaçış odası simülasyonunu izlediğinizin her zaman farkındasınız. Televizyon şovu.
Ve “Squid Game: The Challenge”da kasıtsız da olsa bir tür mesaj var: Bu, eğlencenin herhangi bir sanatsal veya politik ifadeyi nasıl kendine mal edebileceğine dair bir nesnel ders. Doğru üretim değerleriyle izleyiciye kaçış eğlencesi olarak satılmayacak kadar korkutucu bir distopya yoktur.
Ancak The Challenge’ın amacı kaçış eğlencesi sağlamak olduğu için bu meta fikir de benimsenemez. Belki de bu uyarlamadaki en büyük kayıp, oyuncularla rekabetin kendisi arasındaki gerilimdir.Orijinal dramada oyun en kötü adamdı ve kahramanın sonunda karanlık yaratıcılarına karşı isyan ettiğini gördük.
Realite şovunda böyle bir tatmin beklemiyordum. Kazanmanın tek yolu izlememektir.