Amazon'un Outer Range'in 1. Sezonu büyüleyici ve tatmin edici değildi; gösterişli, kapsamlı ve merak uyandırıcıydı ama aynı zamanda bir sürü asılsız saçmalık ve tam bir çözüm eksikliğiyle gölgelendi. Bu, görünüşte Josh Brolin'in başrol oynadığı “burası benim ailemin ülkesi, huysuz huysuz” çiftlik draması, ancak serinin gerçek yıldızı büyük bir delik. Ve herhangi bir delik değil; sihirli bir delik! Sizi zamanda taşıyan bir delik! Bazen insanlar kaybolur. Bazen delik kaybolur.
İlk sezonu beğenmiştim ama pek ilgimi çekeceğini düşünmemiştim. Yine de çıkışından bu yana geçen iki yıl boyunca “Outer Range”i tekrar tekrar düşündüm. İnsanların üzgün bir şekilde başlarını salladıkları, yavaş yavaş kovboy şapkalarını taktıkları ve sonra üzüldükleri – belki… seksi-üzgün? – Wisdom kekeledi, “Bütün bu gösteriye ne oldu?” diye düşündüm. Diğer dizilerde bar kavgalarının tamamen ters gittiğini görünce kendime şunu sordum: “Bu, tüm bu gösterideki barın dış cephesi mi?” İnsanların sürekli dünyevi psikedeliklere takılıp kaldığı başka bir gösteri mi? Bu aktrisin başka bir çılgın kadını canlandırdığını nerede gördüm? Ah, doğru: tüm gösteri.
Geçen hafta prömiyeri yapılan 2. Sezonun ona olan bağlılığımı ödüllendirip ödüllendirmediğini bilmiyorum ama aynı zamanda büyüyle göz kamaştırıcılık arasında gidip gelerek yedi bölümü de maratonla tamamladım. Aptal gösterimi seviyorum! Bazen bir Kızılderili şerifinin bir deliğe düşmesini, 1882'ye geri dönmesini, Shoshone atalarıyla yeniden bağlantı kurmasını, Outlander tarzı başka bir zaman gezginiyle tanışmasını, günümüze dönmesini ve Josh Brolin tarafından hastaneye götürülmesini izlemek istersiniz. gergin koşullar altında. Bazen insanların bayıldığını görmek istersiniz, tıpkı The X-Files with the Snake Lady bölümünde olduğu gibi. Aynı kişinin genç ve yaşlı versiyonlarını oynayan oyuncuların birbirine benzeyip benzemediğini umursamayan bir dizide canlandırıcı bir şeyler var.
“Outer Range” ilk sezonunda bilim kurgu yerine dramayı öne çıkardı, ancak artık tam sürümüyle mevcut olan 2. Sezon, hem zaman yolculuğu portalı yönünü hem de aşırı sabunluluğu güçlendiriyor. Delik, muz telenovela anları yaratmak için inanılmaz derecede kullanışlı bir mekanizma olduğu için o kadar da derin bir gizem değil. Ben senin oğlunum! Veya Ben ölmedim! Veya Ben senim! Sihriniz, sihirli deliğiniz üzerinde çalışın.
Dizi zamanla ilgili derin düşüncelerini ve mantralarını seviyor. “Zamanın ne başı ne de sonu vardır, öyledir” denilir bize. “Zaman bir nehirdir.” “Zaman her şeyi ortaya çıkarır.” Bu tür satırlar kendi başına gayet güzeldir, ancak kaçınılmaz olarak TV şovlarının onunla eşanlamlı hale gelen True Detective alıntısını akla getirirler. sen kendi başına yüksektesin.
“Outer Range”deki performanslar farklı gezegenlerden geliyor. Brolin, gizlice 19. yüzyıldan kalma bir zaman yolcusu olan bir kraliyet ailesi mensubu olarak çalışmalarını kaynayan, kırılgan bir metanete dayandırırken, Lili Taylor, uzun süredir acı çeken karısı olarak Melissa McCarthy figürünün saldırganlığını ve hayal kırıklığını kanalize ediyor. Imogen Poots, çılgın bilgelerin Orphan Black rolodex'inden rüya gibi, tehlikeli boho sarışınken, Shaun Sipos ve Noah Reid, The Righteous Gemstones'ta küskün kardeşler olarak evlerinde olacaklardı.
Ama ah, ne eğlenceli. Ne büyük bir tehdit. Ne altın madeni. Bazıları zaman döngüsü saçmalığı olsa bile “Outer Range”in sunabileceği çok şey var. Belki de tarihe göre ilerlemek yerine bir eksen üzerinde mi dönüyoruz? Peki buna ne dersin? Bunu umursamayacak kadar başım dönüyor.
YAN GÖREVLER
İlk sezonu beğenmiştim ama pek ilgimi çekeceğini düşünmemiştim. Yine de çıkışından bu yana geçen iki yıl boyunca “Outer Range”i tekrar tekrar düşündüm. İnsanların üzgün bir şekilde başlarını salladıkları, yavaş yavaş kovboy şapkalarını taktıkları ve sonra üzüldükleri – belki… seksi-üzgün? – Wisdom kekeledi, “Bütün bu gösteriye ne oldu?” diye düşündüm. Diğer dizilerde bar kavgalarının tamamen ters gittiğini görünce kendime şunu sordum: “Bu, tüm bu gösterideki barın dış cephesi mi?” İnsanların sürekli dünyevi psikedeliklere takılıp kaldığı başka bir gösteri mi? Bu aktrisin başka bir çılgın kadını canlandırdığını nerede gördüm? Ah, doğru: tüm gösteri.
Geçen hafta prömiyeri yapılan 2. Sezonun ona olan bağlılığımı ödüllendirip ödüllendirmediğini bilmiyorum ama aynı zamanda büyüyle göz kamaştırıcılık arasında gidip gelerek yedi bölümü de maratonla tamamladım. Aptal gösterimi seviyorum! Bazen bir Kızılderili şerifinin bir deliğe düşmesini, 1882'ye geri dönmesini, Shoshone atalarıyla yeniden bağlantı kurmasını, Outlander tarzı başka bir zaman gezginiyle tanışmasını, günümüze dönmesini ve Josh Brolin tarafından hastaneye götürülmesini izlemek istersiniz. gergin koşullar altında. Bazen insanların bayıldığını görmek istersiniz, tıpkı The X-Files with the Snake Lady bölümünde olduğu gibi. Aynı kişinin genç ve yaşlı versiyonlarını oynayan oyuncuların birbirine benzeyip benzemediğini umursamayan bir dizide canlandırıcı bir şeyler var.
“Outer Range” ilk sezonunda bilim kurgu yerine dramayı öne çıkardı, ancak artık tam sürümüyle mevcut olan 2. Sezon, hem zaman yolculuğu portalı yönünü hem de aşırı sabunluluğu güçlendiriyor. Delik, muz telenovela anları yaratmak için inanılmaz derecede kullanışlı bir mekanizma olduğu için o kadar da derin bir gizem değil. Ben senin oğlunum! Veya Ben ölmedim! Veya Ben senim! Sihriniz, sihirli deliğiniz üzerinde çalışın.
Dizi zamanla ilgili derin düşüncelerini ve mantralarını seviyor. “Zamanın ne başı ne de sonu vardır, öyledir” denilir bize. “Zaman bir nehirdir.” “Zaman her şeyi ortaya çıkarır.” Bu tür satırlar kendi başına gayet güzeldir, ancak kaçınılmaz olarak TV şovlarının onunla eşanlamlı hale gelen True Detective alıntısını akla getirirler. sen kendi başına yüksektesin.
“Outer Range”deki performanslar farklı gezegenlerden geliyor. Brolin, gizlice 19. yüzyıldan kalma bir zaman yolcusu olan bir kraliyet ailesi mensubu olarak çalışmalarını kaynayan, kırılgan bir metanete dayandırırken, Lili Taylor, uzun süredir acı çeken karısı olarak Melissa McCarthy figürünün saldırganlığını ve hayal kırıklığını kanalize ediyor. Imogen Poots, çılgın bilgelerin Orphan Black rolodex'inden rüya gibi, tehlikeli boho sarışınken, Shaun Sipos ve Noah Reid, The Righteous Gemstones'ta küskün kardeşler olarak evlerinde olacaklardı.
Ama ah, ne eğlenceli. Ne büyük bir tehdit. Ne altın madeni. Bazıları zaman döngüsü saçmalığı olsa bile “Outer Range”in sunabileceği çok şey var. Belki de tarihe göre ilerlemek yerine bir eksen üzerinde mi dönüyoruz? Peki buna ne dersin? Bunu umursamayacak kadar başım dönüyor.
YAN GÖREVLER
Outer Range'i seviyorsanız ama yine de tatmin edici olmayan başka bir mistik sarışın kadın şovu istiyorsanız, “OA” seni ararım. (Netflix)
Bunu derin bir rahatsızlıkla bildiriyorum “4400” (orijinal versiyon) şu anda yayınlanmıyor, ancak bunun değişeceğini umuyorum. Tarihin çeşitli dönemlerinde ortadan kaybolan 4.400 kişinin aynı anda geri döndüğü bu dizinin bu diziyle pek çok ortak noktası var. “The 4400” büyük bir destandan ziyade ağır siklet bir dramaydı ama bir süreliğine yazın güzel zamanlarıydı.
Buffalo, Outer Range'in ana karakterleridir, bu yüzden sık sık iki bölümlük fantastik belgeseli düşünürüm. “Amerikan Bufalosu.” (PBS Geçişi)
Huysuz insanların garip kararlar verdiği büyük bütçeli dramaları seviyorsanız ama hukuk sistemi içinde inatla mücadele etmek yerine bir noktada gerçekten avukat çağırdıkları bir dizi istiyorsanız, buna bir göz atın. “Goliath.” (Amazon ve Freevee)