PekYakinda
Yeni Üye
Kadına Yönelik Şiddetle Gayret Günü aktiflikleri çerçevesinde Aile ve toplumsal Hizmetler Vilayet Müdürlüğü ile Atatürk üniversitesi Bayan Problemleri Uygulama ve Araştırma Merkezi işbirliği ile “Gençlerle şiddetsiz gelecek” temalı panel düzenlendi.
Panelde konuşan Atatürk Üniversitesi Sosyoloji Kısmı öğretim üyelerinden Prof. Dr. Mevlüt Özben, jenerasyonlar ortası transferi olan toplumsal bir olgu olarak şiddetin daha epey güç alakaları ortasında kıymetlendirilmesi gereken bir mevzu olduğunu söz ederek, “Bir tarafın, öteki tarafın bedensel, maddi, kültürel ve sembolik bütünlüğüne ziyan vermesi biçiminde tanımlanan şiddetle çabada kuvvetli bir farkındalık son derece kıymetlidir. Şiddet, kendini daha hayli aşırılıkların olumsuzluk, kötülük içeren durumlarıyla ortaya koyar. Bu yüzden şiddet konusunda dikkat edilmesi gereken nüansların başında aşırılık gelir. Bu istikametiyle şiddet, ölçüsüzlüğün olumsuzluğudur. Husus ne olursa olsun aşırılıkların şiddete dönüşme potansiyeli vardır. Örneğin sevgimizi bir faziletmiş üzere çoka kaçarak gösterdiğimizde sevgiden bile şiddet üretilebilir” dedi.
“ERKEKLER DE BAYANLAR ÜZERE ŞİDDETİN MAĞDURLARIDIR”
“Şiddet konusu incelendiğinde birinci göze çarpan konulardan biri “yakın bağ ortasında şiddettir” diyen Prof. Dr. Özben, “Yakın alaka ortasında şiddet olgusunun kaynağının erkekler olduğu ileri sürülse de, bu saptamayı daha etraflıca kıymetlendirmemiz gerektiğini düşünüyorum. Zira tarihî bir müddetkliliği olan üniversal bir mevzuyu erkeklere bağlamak büyük bir kolaycılık üzere geliyor bana.
Ben, erkekleri şiddete daha yatkın olmaya zorlayan eril kültürün erkeklere de şiddet uyguladığını düşünüyorum. Erkekler de tıpkı bayanlar üzere erkekler de varoluşsal bakımdan şiddetin mağdurlarıdır. Bu yüzden, erkekliğin şiddeti doğurduğunu değil, erkekliğin birtakım şartlarda şiddet içeren aksiyonlar yoluyla inşa edildiğini bilmek kıymetlidir.
Diğer taraftan şiddetle gerçek bir gayret açısından şiddetin her çeşidinin şiddet olduğunda mutabakata varmamız gerekiyor. Yani gelenektir, adettir, spordur, cümbüştür biçiminde, şiddetin savunusu yapılamaz. Tam da bu yüzden, hem çabucak hemen şuur düzebir daha çıkmamış tıpkı vakitte yeni şiddet tiplerine karşı kuvvetli bir farkındalık geliştirmek bir bütün olarak şiddetle uğraş açısından son derece değerlidir.
Şiddet, kaynakları bakımından direkt, yapısal ve kültürel olarak sınıflandırılır. Biz farkındalık olarak direkt şiddete odaklandığımızdan birden fazla sefer başka ikisini ıskalarız. halbuki hem yapısal tıpkı vakitte kültürel şiddet direkt şiddetin görünmeyen, tahlile muhtaç kaynaklarıdır. Üstelik kültür ve yapısal sistem farklı şiddet cinslerini olumladığında şiddeti algılamak, ayırt etmek pek zorlaşır.
“DAHA ÇOK İNSAN ÖFKELİ VE MUTSUZ…”
Şiddet konusu ile ilgili dikkatlerinizi çekmek istediğim bir mevzu var. Bir his biçimi olarak öfke de başka hisler üzere bulaşıcıdır ve epey kolay şiddete evrilebilir. Günümüz dünyasında çeşitli niçinlerden dolayı öfke kol geziyor. Son birkaç on yıldır, neo-liberal sistemin en dikkat cazibeli yan tesirlerinden biri de, daha epeyce insanın öfkeli ve mutsuz olması oldu.
seneler evvel Margaret Thatcher’ın neo-liberal itikadı “Toplum diye bir şey yoktur; sırf erkek-kadın bireyler ve aile vardır” cümlesiyle ilan etmesi bugünün mutsuz ve öfkeli kalabalıklarının habercisiydi adeta.
Küreselleşme süreçleriyle diğer bir düzeye evrilen sermaye, devletten kenara çekilmesini ve her şeyi “görünmez elin” (piyasanın) denetimine devretmesini talep ettiğinden bu yana beşerler dünyanın büyük bir kısmında piyasanın yapısal şiddeti ile karşı karşıyalar. Tüm dünyada adaletsiz gelir dağılımı, güvenlik ve dayanışma sistemlerindeki aşınmalar, milletlerarası terörizm, göçmenler, yabancılar, etraf problemleri ve pek fazlaca sıkıntıyla kişi olarak baş etmek zorunda kalmaları insanların mutsuz, kaygılı, inançsız ve öfkeli olmalarına niye oluyor.
Üstelik, beşerler öfkelerini sırf diğerlerine değil, kendi kendilerine de şiddet olarak yansıtabiliyorlar. Bugün artık, diğerlerine karşı şiddete bir de kendine karşı şiddet olarak değerlendirebileceğimiz telaş verici bir durumla karşı karşıyayız. Örneğin, kişinin kendi içine yıkılmış şiddetin dışa vuruş biçimi olan depresyon kitlesel bir boyut kazanmıştır. Psikiyatrlar depresyonla yaşamayı öğreterek büyük bir iş başarıyor olmalarına karşın, bu sorunu çözmüyor ne yazık ki Mutsuzluk, dert, endişe, güvensizlik, yalnızlık vb aksilikleri oluşturan yapısal şiddet işlerlikte olduğu sürece, şiddetin daha yıkıcı ve dehşetli neticeleriyla yüzleşmek zorunda kalınacağı bir gelecek bekliyor bizi” halinde konuştu.
Panelde konuşan Atatürk Üniversitesi Sosyoloji Kısmı öğretim üyelerinden Prof. Dr. Mevlüt Özben, jenerasyonlar ortası transferi olan toplumsal bir olgu olarak şiddetin daha epey güç alakaları ortasında kıymetlendirilmesi gereken bir mevzu olduğunu söz ederek, “Bir tarafın, öteki tarafın bedensel, maddi, kültürel ve sembolik bütünlüğüne ziyan vermesi biçiminde tanımlanan şiddetle çabada kuvvetli bir farkındalık son derece kıymetlidir. Şiddet, kendini daha hayli aşırılıkların olumsuzluk, kötülük içeren durumlarıyla ortaya koyar. Bu yüzden şiddet konusunda dikkat edilmesi gereken nüansların başında aşırılık gelir. Bu istikametiyle şiddet, ölçüsüzlüğün olumsuzluğudur. Husus ne olursa olsun aşırılıkların şiddete dönüşme potansiyeli vardır. Örneğin sevgimizi bir faziletmiş üzere çoka kaçarak gösterdiğimizde sevgiden bile şiddet üretilebilir” dedi.
“ERKEKLER DE BAYANLAR ÜZERE ŞİDDETİN MAĞDURLARIDIR”
“Şiddet konusu incelendiğinde birinci göze çarpan konulardan biri “yakın bağ ortasında şiddettir” diyen Prof. Dr. Özben, “Yakın alaka ortasında şiddet olgusunun kaynağının erkekler olduğu ileri sürülse de, bu saptamayı daha etraflıca kıymetlendirmemiz gerektiğini düşünüyorum. Zira tarihî bir müddetkliliği olan üniversal bir mevzuyu erkeklere bağlamak büyük bir kolaycılık üzere geliyor bana.
Ben, erkekleri şiddete daha yatkın olmaya zorlayan eril kültürün erkeklere de şiddet uyguladığını düşünüyorum. Erkekler de tıpkı bayanlar üzere erkekler de varoluşsal bakımdan şiddetin mağdurlarıdır. Bu yüzden, erkekliğin şiddeti doğurduğunu değil, erkekliğin birtakım şartlarda şiddet içeren aksiyonlar yoluyla inşa edildiğini bilmek kıymetlidir.
Diğer taraftan şiddetle gerçek bir gayret açısından şiddetin her çeşidinin şiddet olduğunda mutabakata varmamız gerekiyor. Yani gelenektir, adettir, spordur, cümbüştür biçiminde, şiddetin savunusu yapılamaz. Tam da bu yüzden, hem çabucak hemen şuur düzebir daha çıkmamış tıpkı vakitte yeni şiddet tiplerine karşı kuvvetli bir farkındalık geliştirmek bir bütün olarak şiddetle uğraş açısından son derece değerlidir.
Şiddet, kaynakları bakımından direkt, yapısal ve kültürel olarak sınıflandırılır. Biz farkındalık olarak direkt şiddete odaklandığımızdan birden fazla sefer başka ikisini ıskalarız. halbuki hem yapısal tıpkı vakitte kültürel şiddet direkt şiddetin görünmeyen, tahlile muhtaç kaynaklarıdır. Üstelik kültür ve yapısal sistem farklı şiddet cinslerini olumladığında şiddeti algılamak, ayırt etmek pek zorlaşır.
“DAHA ÇOK İNSAN ÖFKELİ VE MUTSUZ…”
Şiddet konusu ile ilgili dikkatlerinizi çekmek istediğim bir mevzu var. Bir his biçimi olarak öfke de başka hisler üzere bulaşıcıdır ve epey kolay şiddete evrilebilir. Günümüz dünyasında çeşitli niçinlerden dolayı öfke kol geziyor. Son birkaç on yıldır, neo-liberal sistemin en dikkat cazibeli yan tesirlerinden biri de, daha epeyce insanın öfkeli ve mutsuz olması oldu.
seneler evvel Margaret Thatcher’ın neo-liberal itikadı “Toplum diye bir şey yoktur; sırf erkek-kadın bireyler ve aile vardır” cümlesiyle ilan etmesi bugünün mutsuz ve öfkeli kalabalıklarının habercisiydi adeta.
Küreselleşme süreçleriyle diğer bir düzeye evrilen sermaye, devletten kenara çekilmesini ve her şeyi “görünmez elin” (piyasanın) denetimine devretmesini talep ettiğinden bu yana beşerler dünyanın büyük bir kısmında piyasanın yapısal şiddeti ile karşı karşıyalar. Tüm dünyada adaletsiz gelir dağılımı, güvenlik ve dayanışma sistemlerindeki aşınmalar, milletlerarası terörizm, göçmenler, yabancılar, etraf problemleri ve pek fazlaca sıkıntıyla kişi olarak baş etmek zorunda kalmaları insanların mutsuz, kaygılı, inançsız ve öfkeli olmalarına niye oluyor.
Üstelik, beşerler öfkelerini sırf diğerlerine değil, kendi kendilerine de şiddet olarak yansıtabiliyorlar. Bugün artık, diğerlerine karşı şiddete bir de kendine karşı şiddet olarak değerlendirebileceğimiz telaş verici bir durumla karşı karşıyayız. Örneğin, kişinin kendi içine yıkılmış şiddetin dışa vuruş biçimi olan depresyon kitlesel bir boyut kazanmıştır. Psikiyatrlar depresyonla yaşamayı öğreterek büyük bir iş başarıyor olmalarına karşın, bu sorunu çözmüyor ne yazık ki Mutsuzluk, dert, endişe, güvensizlik, yalnızlık vb aksilikleri oluşturan yapısal şiddet işlerlikte olduğu sürece, şiddetin daha yıkıcı ve dehşetli neticeleriyla yüzleşmek zorunda kalınacağı bir gelecek bekliyor bizi” halinde konuştu.