Larry David -en azından karakter- saldırmaktan çekinmiyor. O bir yere vurucu! Dizinin yinelenen bir teması, zengin karakterinin, son sezonda bir araba valesi, bir masöz, bir otel hizmetçisi ve birkaç restoran garsonu da dahil olmak üzere hizmet çalışanları tarafından takip edildiğine inanmasıdır.
Onun kurtarıcı zarafeti, Larry'nin kendisini iki kat daha fazla yaralamadan neredeyse hiçbir zaman aşağıya, yukarıya veya yana doğru vurmamasıdır. Onun “AITA'sı” kaçınılmaz olarak gürültülü bir “YTA” ile karşılanıyor (genellikle nefis, alaycı Susie Essman tarafından söylenir).
Ama aynı zamanda Larry'nin safrasında bir çeşit çarpık eşitlikçilik de var. Romalı oyun yazarı Terentius gibi o da insana dair hiçbir şeyin kendisine yabancı olmadığına, kimsenin ondan daha iyi ya da daha kötü olmadığına ve dolayısıyla hiç kimsenin ketchinginin dışında bırakılmadığına inanıyor.
Atası Mel Brooks gibi (Larry'yle birlikte The Yapımcılar müzikalinde bir hikayede yer alan) David, daha az komik bir filmde patlayabilecek malzemelerle oynadı. Klasik bir bölümde Larry, Filistinli bir tavuk restoranına bağımlı hale gelir ve bu restoran, bir Yahudi şarküterisinin yanında mağaza açtığında ortalığı karıştırır. (Her ne kadar olay örgüsü 2024'teki Gazze savaşı sırasında rahatsız edici derecede ileri görüşlü gibi görünse de, 2011'de ilk kez sahneye çıktığında, Aşağı Manhattan'da yanlış bir şekilde “Sıfır Noktası Camisi” olarak adlandırılan, planlanan bir İslam merkezi etrafındaki tartışmalara değiniyordu.)
Bir Yahudi olan Larry, restoranın duvarlarındaki militan posterlerden rahatsız oluyor. Bir ölümlü olarak, lezzetli kümes hayvanlarının ve orada tanıştığı Filistinli bir kadının, Yahudi karşıtı kirli konuşmalarla kendisine asılmasına izin veriyor.
Bölüm basmakalıp mı? Bu bir karikatür mü? Ölümcül derecede ciddi konularla dalga mı geçiyor? Evet – harika. Başta Larry David olmak üzere tüm insanların aşağılandığı, düştüğü ve temel tutkular tarafından yönetildiği şeklindeki komik felsefenin rehberliğinde, doğrudan aşkınlığa doğru saldırıyor. Bölümü otoparkta iki öfkeli kalabalığın arasında bitiriyor: çoğu arkadaşının da aralarında bulunduğu bir grup Yahudi protestocu ve kız arkadaşının da aralarında bulunduğu Filistinli karşı protestocular – kabileye karşı kabile, sosyalleşmeye karşı iştah, kamera Larry'nin kaygılı durumuna odaklanıyor. , kararsız yüz.
Onun kurtarıcı zarafeti, Larry'nin kendisini iki kat daha fazla yaralamadan neredeyse hiçbir zaman aşağıya, yukarıya veya yana doğru vurmamasıdır. Onun “AITA'sı” kaçınılmaz olarak gürültülü bir “YTA” ile karşılanıyor (genellikle nefis, alaycı Susie Essman tarafından söylenir).
Ama aynı zamanda Larry'nin safrasında bir çeşit çarpık eşitlikçilik de var. Romalı oyun yazarı Terentius gibi o da insana dair hiçbir şeyin kendisine yabancı olmadığına, kimsenin ondan daha iyi ya da daha kötü olmadığına ve dolayısıyla hiç kimsenin ketchinginin dışında bırakılmadığına inanıyor.
Atası Mel Brooks gibi (Larry'yle birlikte The Yapımcılar müzikalinde bir hikayede yer alan) David, daha az komik bir filmde patlayabilecek malzemelerle oynadı. Klasik bir bölümde Larry, Filistinli bir tavuk restoranına bağımlı hale gelir ve bu restoran, bir Yahudi şarküterisinin yanında mağaza açtığında ortalığı karıştırır. (Her ne kadar olay örgüsü 2024'teki Gazze savaşı sırasında rahatsız edici derecede ileri görüşlü gibi görünse de, 2011'de ilk kez sahneye çıktığında, Aşağı Manhattan'da yanlış bir şekilde “Sıfır Noktası Camisi” olarak adlandırılan, planlanan bir İslam merkezi etrafındaki tartışmalara değiniyordu.)
Bir Yahudi olan Larry, restoranın duvarlarındaki militan posterlerden rahatsız oluyor. Bir ölümlü olarak, lezzetli kümes hayvanlarının ve orada tanıştığı Filistinli bir kadının, Yahudi karşıtı kirli konuşmalarla kendisine asılmasına izin veriyor.
Bölüm basmakalıp mı? Bu bir karikatür mü? Ölümcül derecede ciddi konularla dalga mı geçiyor? Evet – harika. Başta Larry David olmak üzere tüm insanların aşağılandığı, düştüğü ve temel tutkular tarafından yönetildiği şeklindeki komik felsefenin rehberliğinde, doğrudan aşkınlığa doğru saldırıyor. Bölümü otoparkta iki öfkeli kalabalığın arasında bitiriyor: çoğu arkadaşının da aralarında bulunduğu bir grup Yahudi protestocu ve kız arkadaşının da aralarında bulunduğu Filistinli karşı protestocular – kabileye karşı kabile, sosyalleşmeye karşı iştah, kamera Larry'nin kaygılı durumuna odaklanıyor. , kararsız yüz.