Bir ev ortamında taşkınlık yapan diğer kadın örneklerinde, bazen komik ikincil hasarlar vardır. Dead to Me’nin 1. Sezonunda, tavır sorunu olan dul bir anne olan Jen, merhum kocasının anma töreni için aldığı pastayı tokatlayarak kayınvalidesine olan öfkesini giderir. “Mad Men”de, 1960’larda kötülük ve aldatma evliliğine hapsolmuş bir ev kadını olan Betty Draper, şeftali rengi geceliğiyle bahçesinde duruyor ve gökyüzüne doğrultulmuş bir silah tutuyor. Pembe tırnaklı manikürlü parmağının her hareketinde kuşları vuruyor, bu sırada dehşete düşmüş bir komşu ona bakıp korku içinde bağırıyor; Ağzından bir sigara sarkarken ateş etmeye devam ediyor.
Bir kadının öfkesi kahramanca olabilir – ister bir Hulk olun, ister Jessica Jones (Krysten Ritter) öfke yönetimi dersinde duvarlara vuruyor olun. Kadınların hafife alındığı bir dünyada neyin korkunç derecede yanlış gittiğini gösteren bir barometre olabilir. The Handmaid’s Tale’in kadın düşmanı distopyasında Offred rolündeki Elisabeth Moss’un kızgın yüzlerini düşünün; ya da Yellowjackets’teki talihsiz futbolcuların öfkesi; veya The Power’daki yeteneklerini bazen nefsi müdafaa veya intikam için kullanan sihirli uçlu genç kadınlar.
Bir kadın, Big Little Lies’daki itibar ve para takıntılı anne Renata Klein (Laura Dern) gibi ayrıcalıklara veya Swarm’daki Stan’in katili Dre (Dominique Fishback) gibi şiddetli tutkuya öfkelenebilir. Bazı durumlarda, öfke son çare olabilir, bir kadının umutsuzca arzuladığı şeyi – katharsis, intikam, adalet, barış – nihayet elde etmesinin bir yolu olabilir. Bununla birlikte, bu tatminin devam edip etmeyeceği tamamen başka bir hikaye.
Bu sahneler ve hikayeler öfkenin kendisiyle ilgili değil, daha çok bir kadının konuşmasına, hareket etmesine, kendini ve başkalarını savunmasına ve rahatsız edici bir duyguyu ifade etme özerkliğine sahip olmasına neden olan şeyle ilgili. Çekici ve acımasız olmak. Çünkü bazen bir kadının tek yapması gereken, dünyasını iyi ya da kötü yönde değiştirmek için ağzını açıp acımasız, dizginlenemeyen bir çığlık atmaktır.
Fotoğraf kaynakları: “Fleishman Is in Trouble” (FX); She-Hulk: Avukat (Marvel Studios/Disney+); “Agretsuko” (Netflix); “Damızlık Kızın Hikayesi” (Hulu); “Sarı Ceketliler” (Gösteri Zamanı); “Sarı Ceketliler” (Gösteri Zamanı); “Medusa”, 1597 (Caravaggio, Ufizzi Galerisi, Floransa); “Sarı Ceketliler” (Gösteri Zamanı); “Sığır Eti” (Netflix); Doctor Strange in the Multiverse of Madness (Marvel Studios); “Jessica Jones” (Netflix); “Kör nokta” (Starz); “Benim İçin Ölü” (Netflix); “Güç” (Amazon Prime Videosu); “Sürü” (Amazon Prime Videosu); “Büyük Küçük Yalanlar” (HBO); “Deli Adamlar” (AMC).
Bir kadının öfkesi kahramanca olabilir – ister bir Hulk olun, ister Jessica Jones (Krysten Ritter) öfke yönetimi dersinde duvarlara vuruyor olun. Kadınların hafife alındığı bir dünyada neyin korkunç derecede yanlış gittiğini gösteren bir barometre olabilir. The Handmaid’s Tale’in kadın düşmanı distopyasında Offred rolündeki Elisabeth Moss’un kızgın yüzlerini düşünün; ya da Yellowjackets’teki talihsiz futbolcuların öfkesi; veya The Power’daki yeteneklerini bazen nefsi müdafaa veya intikam için kullanan sihirli uçlu genç kadınlar.
Bir kadın, Big Little Lies’daki itibar ve para takıntılı anne Renata Klein (Laura Dern) gibi ayrıcalıklara veya Swarm’daki Stan’in katili Dre (Dominique Fishback) gibi şiddetli tutkuya öfkelenebilir. Bazı durumlarda, öfke son çare olabilir, bir kadının umutsuzca arzuladığı şeyi – katharsis, intikam, adalet, barış – nihayet elde etmesinin bir yolu olabilir. Bununla birlikte, bu tatminin devam edip etmeyeceği tamamen başka bir hikaye.
Bu sahneler ve hikayeler öfkenin kendisiyle ilgili değil, daha çok bir kadının konuşmasına, hareket etmesine, kendini ve başkalarını savunmasına ve rahatsız edici bir duyguyu ifade etme özerkliğine sahip olmasına neden olan şeyle ilgili. Çekici ve acımasız olmak. Çünkü bazen bir kadının tek yapması gereken, dünyasını iyi ya da kötü yönde değiştirmek için ağzını açıp acımasız, dizginlenemeyen bir çığlık atmaktır.
Fotoğraf kaynakları: “Fleishman Is in Trouble” (FX); She-Hulk: Avukat (Marvel Studios/Disney+); “Agretsuko” (Netflix); “Damızlık Kızın Hikayesi” (Hulu); “Sarı Ceketliler” (Gösteri Zamanı); “Sarı Ceketliler” (Gösteri Zamanı); “Medusa”, 1597 (Caravaggio, Ufizzi Galerisi, Floransa); “Sarı Ceketliler” (Gösteri Zamanı); “Sığır Eti” (Netflix); Doctor Strange in the Multiverse of Madness (Marvel Studios); “Jessica Jones” (Netflix); “Kör nokta” (Starz); “Benim İçin Ölü” (Netflix); “Güç” (Amazon Prime Videosu); “Sürü” (Amazon Prime Videosu); “Büyük Küçük Yalanlar” (HBO); “Deli Adamlar” (AMC).